kleuren en bijna 15
minuten
12
maart: Deze middag was wel heel bijzonder.
17:06
uur. De zon was prachtig, met slechts hele dunne nevelflarden voor zich, en
later alleen maar zon, met meer dan genoeg straling om mijn 14 minuten en 30
seconden van vandaag te bereiken.
Daar
stond ik, 14 steentjes -voor de minuten- in mijn broekzak, klokje tegen mijn
oor en seconden tellen met de vingers.
Maar
wat zo bijzonder was, was dat ik kon kijken, voortdurend, en nauwelijks gestoord
door gedachten. Het was uniek! De zon was zo helder, en ik verwonder me er toch
steeds weer over dat je zomaar in dat leven gevende hemellichaam kunt kijken.
Niet staren (gazing) zoals ik op dit forum las, echt bewust kijken naar de zon,
het geeft net dat beetje extra.
Het
is voor het eerst in al die maanden dat ik deze beleving had; het is moeilijk
te omschrijven. Een-zijn met de zon, communicatie, dankbaarheid voor de
mogelijkheden die zonnekijken geeft .. woorden zijn zo beperkt.
Waar
wij wonen heb ik steeds de handicap dat het vaak heel erg bewolkt is, en dat in
dat laatste zonne-uur van de dag de westelijke hemel ook bijna altijd bewolkt
is; ik zit aan indirect kijken vast.
Maar
wat steeds het allermooiste is voor mij, zijn de twee minuten die ik neem na
mijn dagelijkse minuten met iedere keer 10 seconden erbij.
Ik
doe niet meer dan tien seconden. Voor mij zijn het zulke kwetsbare organen, de
ogen, de oogzenuwen en die pijnappelklier waar het allemaal om gaat. Wat ik wel
doe is af en toe in de namiddag nog twee, drie minuutjes erbij doen, als ik
overdag, tijdens de ochtenduren, mijn minuten indirect heb gedaan. Ik geloof in
de avondzon, dat ene uur direct in de zon kijken. ’s morgens is voor ons helaas
onmogelijk vanwege de bergen in het oosten. Dat eerste uur is wel het mooiste
uur van de dag, om vele redenen.
Wel,
het allermooiste zijn die twee minuten om met de handen voor de ogen, m’n ogen tot
rust te laten komen. Wat er in de middenhands-chakras aan helende kracht zit!
Maar de kleuren die zich dan manifesteren .. die worden steeds mooier. En ik
heb nu steeds beter door hoe ik die voor (in?) mijn ogen moet houden. Er is dan
een ovaal veld, een achtergrond van groen. Daarin zit een kleinere blauwe ronde
vlek, die steeds kleiner wordt, en ik leer steeds beter om die te blijven zien.
Ik heb eerder ervaren dat de kleur later kan veranderen, tot rood, en dat de
achtergrond, achter het groen donker blijft. Soms zijn er meer
kleurschakeringen, en ik associeer dit alles met het steeds meer wakker worden
van de pijnappelklier. Natuurlijk weet ik dat de gele vlek achter in het oog ook
wordt geactiveerd, en dat ‘dat’ waarschijnlijk is wat ‘lijkt te worden gezien’.
Maar daarachter zitten ook de oogzenuwen, die zich in het midden van het hoofd
verenigen, en die daar waar de pijnappelklier zetelt, doorlopen naar het
achterhoofd. Allemaal lichtgevoelige, en licht-verlangende elementen! De
pijnappelklier heeft tienduizend jaar, onnoemelijke generaties lang in
duisternis moeten leven hoor…
Het
is leuk om dit kleurenspel te volgen. Het is nog leuker dat ik steeds beter in
staat ben om het ‘vast’ te houden. Ik moet dan ‘iets’ in mijn ogen niet
veranderen. Wat dat is, is moeilijk uit te leggen. Wel kan ik zeggen dat ik
steeds blij ben als ik het voor elkaar krijg om de kleuren weer te zien, of beter
nog: ze te blijven zien, en ze te volgen totdat ze weer in het donker zijn
opgegaan.
L.
Rijklof, Colombia
